dotyk

Milo byloby zobaczyc, jak Kamila wsiada do taksowki, a jednak nawet nie przyspieszyc kroku. Nie pomyslec, ze warto ja dogonic.Zacisnal dlonie w kieszeniach marynarki. Znowu to drzenie. To chyba normalne.

Normalne. Nie warto sie nad tym zastanawiac. Zobaczyc Kamile, przezyc chwile zaskoczenia, biec. To normalne, ze czlowiek doznaje wzruszenia. To zaskoczenie. A moze ten szybki bieg. Kazdemu drzalyby rece tak jak jemu.

Czy jednak to byla ona? Prawdopodobnie nie. Bo ona jest teraz gdzies na koncu swiata. Musi byc na koncu swiata. Ale ten profil, sylwetka, ten gest, gdy opiera rece na szybie, rozmawiajac z kierowca? Nu i co z tego? Przeciez to nic szczegolnego. Kamila jest na koncu swiata. Nie ma o czym gadac i nie ma sensu dluzej zadreczac sie z powodu tej dziewczyny i taksowki.

A jezeli to byla Kamila? Jezeli to byla Kamila, to stracil okazje. I tyle. Wsiadla do taksowki, zeby wrocic na koniec swiata. W takim razie nie ma nad czym rozmyslac, po prostu nic sie nie zmienilo. Noc z Kamila, jak zawsze. Pojawianie sie i znikanie.

I ruszyl przed siebie juz spokojny, powtarzajac polglosem: "pojawianie sie i znikanie". Chcial jak najszybciej zasnac, zeby zapomniec o fajce starego Le Nermorda, berecie Klementyny, rozwichrzonych wlosach najdrozszej.

I wlasnie tak zrobil.

Najblizszy tydzien uplynal bez wiesci o Klementynie. Danglard popadal w alkoholowa drzemke okolo trzeciej